Η δημοκρατία πυροβολούσε και παλιά, αλλά το Σάββατο δεν έβαλε σιγαστήρα- η κοινωνία ξεκουφάθηκε από τον πυροβολισμό. 30 χρόνια τα συνθήματα δεν έχουν αλλάξει. Η κοινωνία ακούει αλλιώς όμως.

Τίποτα δεν είναι το ίδιο.

Η πληροφορία από ιστός αποχαύνωσης, ροής χρήματος και φακελώματος, γίνεται δίκτυο εξέγερσης και αγγελιαφόρος ελευθερίας. Πριν τα γαβγίσματα των ΜΜΕ -προσπαθήσουν να- σκεπάσουν την πραγματικότητα, αυτή έχει εξαπλωθεί ήδη. Σε 2 ώρες εξέγερση σε όλη την Ελλάδα. Indymedia, blog , μηνύματα και φωτό από κινητά παίρνουν φωτιά. Τα διεθνή ΜΜΕ λένε πρώτα τι συμβαίνει. Εξέγερση. Η αντιπληροφόρηση γίνεται η 4η αντιεξουσία (δίπλα στην αντιβία, το λόγο, τον ελεύθερο χώρο).

Τίποτα δεν είναι το ίδιο.

Κανένα κάλεσμα κανενός και όλων μαζί δεν υποκίνησε και δεν εξέφρασε και δεν οργάνωσε τίποτα. Το βράδυ του Σαββάτου, η πορεία της Αλεξάνδρας, η Δευτέρα της φωτιάς, οι πορείες των μαθητών, τα κατηλειμμένα Δημαρχεία και οι σχολές, οι πειρατικοί σταθμοί, οι επιθέσεις, οι ακτιβισμοί, οι συναυλίες, όλα ήταν πρόσωπα μίας αντίδρασης, ενάντια στην εξουσία, βαθιά συνειδητή . Η παντοκαταλύτρα ανταρσία του Στίρνερ και του Μπακούνιν δραπέτευσε από τα βιβλία και τρομοκράτησε το κοινοβουλευτικό μπλοκ εξουσίας. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΚΚΕ και ΛΑΟΣ σε άσπονδη συμμαχία, ο Σύριζα να παζαρεύει για άλλη μια φορά το ρόλο του καλού παιδιού που χωρίζει τους δύο κακούς από τον τσαμπουκά.

Τίποτα δεν είναι το ίδιο.

Το θύμα του αφεντικού του πολυκαταστήματος, του ματατζή στη Σόλωνος, του δελτίου των 8, του σχολικού-φροντιστηριακού κάτεργου, της νάρκης του Έβρου, του σεξιστή εθνικάρα νεοέλληνα νοικοκυραίου, της πολεμικής πολεοδομίας της ανάπτυξης, της μεταμοντέρνας σαχλαμάρας, εξοργίστηκε. Ο εργαζόμενος, η άνεργη, ολόκληρη γενιά μαθητών-μαθητριών, για πρώτη φορά αδιαμεσολάβητα ο μετανάστης, 1ης και 2ης γενιάς, ο καθένας και η καθεμία έγιναν τα χίλια πρόσωπα της εξεγερμένης αξιοπρέπειας, που όλα μαζί όμως ανακούφιζαν τα δακρυσμένα μάτια τους πάνω από μία φλόγα. Και από το Σάββατο όλα αυτά τα πρόσωπα διεκδικούν την επανάκτηση των ζωών τους. Κανένα κόμμα δεν θα τους εκπροσωπήσει, καμία συνδιαλλαγή δε θα τους βολέψει.

Τίποτα δεν είναι το ίδιο.

Τα συνθήματα είναι τα ίδια, ίσως γιατί οι λέξεις του μέλλοντος που εισέβαλλε στις μέρες μας δεν πλάστηκαν ακόμα.

Αλλά η κοινωνία ακούει αλλιώς.

Σπύρος Τζουανόπουλος